Przeczytasz w 3 min.
Zima przyczołgała się niespiesznie tego roku. Pomyślałem, że zamiast dobijać wszystkich białymi zdjęciami lepiej będzie wypuścić post ogrzewający. Będzie zatem wspomnienie lata.
Ci którzy tak jak ja pamiętają jeszcze czasy dinozaurów, mogą również kojarzyć Anthony Quinna, aktora o korzeniach aztecko-irlandzkich zapamiętanego przede wszystkim z wielkiej roli w filmie “Grek Zorba” ale również “Działa Navarony”. Ten drugi, wojenny film był kręcony miedzy innymi na Rodos. Tytułowe działa zostały umieszczone na skalistym cyplu pięknej zatoki na południe od Faliraki. Anthony Quinn zauroczony tym miejscem, kupił tam ziemię. Wprawdzie po zmianach w greckim prawie ziemia ta została znacjonalizowana w 1984 roku, ale ślad po aktorze pozostał i do dziś zatoka nosi jego imię.
Będąc na Rodos nie mogłem oczywiście takiego miejsca odpuścić. Ponieważ mieszkałem po drugiej stronie wyspy a jak wiecie, nie lubię przemieszczać się za pomocą pojazdów silnikowych, pożyczyłem rower i ruszyłem w poprzek wyspy przez suchy jak wiór interior, do tego pełen stromych podjazdów na szutrowych drogach.
Zatoka jest piękna ale oczywiście w sezonie nie ma co liczyć na spokój. Jednakże nie jest aż tak źle. Wejście do wody ze względu na skały nie jest najłatwiejsze a jeżeli do tego dodać bardzo wąski (2-5 m), dostępny do plażowania pas wokół zatoki, to eliminuje to tych najbardziej uciążliwych plażowiczów. Właściwie jedynym problemem jest “barbarzyńska” flota statków wycieczkowych. Będąc tam kilka dni później, już z rodziną miałem wątpliwą okazję podziwiać taki desant, kiedy to statek zacumował na środku zatoki, pasażerowie skoczyli do wody a kapitan tego lotniskowca zamienił się w DJ’a i uraczył wszystkich w promieniu kilku mil morskich swoją muzyką. Wolałbym raczej, by strzelał z jakiejś armaty – byłoby bardziej klimatycznie.
Przypiąłem mój rower do jakiegoś znaku drogowego i ruszyłem kozią ścieżką trawersującą stromy klif, docierając w końcu do obserwatorium astronomicznego położonego w najwyższym punkcie na końcu zatoki. Dalej za tym miejsce stromy brzeg gwałtownie opada i przechodzi w płaskie długie plaże, wzdłuż których leży Faliraki – w czasach kręcenia tam “Dział Navarony” mała wioska a teraz kompleks dyskotekowo-hotelowy. Ponieważ to nie moje klimaty, zawróciłem a pokonując w samotności ponownie drogę przez klif, przewijałem przez głowę wszystkie Greckie obrazki, które gdzieś tam głęboko osiadły w moich zwojach mózgowych przez te wszystkie lata, które są już za mną.
Przypomniałem sobie, że przecież w tych filmach grała wspaniała Irene Papas. Zacząłem przewijać w głowie sceny z jej udziałem. Nie wiedziałem wtedy, że ona w tym czasie umiera pokonana przez wiek (96 lat) i Alzheimera. Zmarła we wrześniu tego roku. Niestety żyjemy w świecie, w którym wiadomością dnia jest to, że Katarzyna Cichopek pojawiła się bez makijażu ale nie wiemy co się dzieje z bohaterami naszej młodości. A w dalszej kolejności przypomniała mi się płyta, innego słynnego Greka, Vangelisa. Vangelis był wtedy jeszcze mało znany i miał zespół “Aphrodite’s Child” i w 1971 powstała płyta o nieco satanistycznym tytule “666” a Irene Papas w utworze o tytule znanym dzisiaj jako “Infinity” (Nieskończoność) wydawała takie dźwięki, że gdyby to dzisiaj puścił pan Tadeusz w swoim “Radio M…” to wszystkie słuchaczki zeszłyby z tego świata już przy pierwszych uderzeniach perkusji. I tak idąc dalej jakieś 100 m nad lustrem wody, przypomniało mi się jak kilka lat wcześniej z moim wówczas 10-letnim synem Igorem wspinaliśmy się w okropnym zimnie na grecką górę bogów Olimp….No tak, miałem napisać o jednej zatoce a zapędzam się coraz dalej. Pora się zatrzymać bo i tak mało kto doczyta do tego miejsca.
