Generalnie nie starcza mi czasu na to wszystko co chciałbym robić. Stąd często robię wiele rzeczy jednocześnie. Dzisiaj w pierwszym dniu 2023 roku robiąc trening na trenażerze rowerowym jednocześnie oglądałem film Pedro Almodóvara „Ludzki Głos”. To dzieło niemal miniaturowe ponieważ trwa niespełna 3o minut, ale Tilda Swinton swoją grą mistrzowsko wypełnia ten miniaturowy format. Ten film przypomina mi pod względem sposobu pokazania historii, film duński z 2018 „Winni” Gustava Möllera. W tamtym filmie cała akcja to rozmowa telefoniczna dyspozytora telefonu 112, a mimo to ogląda się to na bezdechu. Dla chętnych, do filmu dodano 45 minutową rozmowę z udziałem Tildy Swinton oraz Pedro Almodóvara. Sposób budowania zdań i inteligencja Tildy Swinton w tej rozmowie to prawdziwa uczta dla mózgu w czasach dochodzącego zewsząd pustego bełkotu.
Film można obejrzeć na vod.pl oraz na nowehoryzonty.pl skąd cytuje poniższy tekst
Sensacja festiwalu w Wenecji, hołd złożony największej europejskiej aktorce przez ikonę europejskiego kina. Ludzki głos to pierwszy wspólny film Pedra Almodóvara i Tildy Swinton, a zarazem pierwszy zrealizowany po angielsku tytuł w dorobku hiszpańskiego reżysera. Ten na wskroś almodovarowski, kipiący kolorami i buzujący od emocji melodramat z powodzeniem łączy dwa temperamenty, wrażliwości i kinowe żywioły.
Bohaterka Tildy Swinton – zakochana, poniżona, zdesperowana – prowadzi swoją ostatnią telefoniczną rozmowę z mężczyzną, który od niej odszedł. W mieszkaniu w towarzystwie spakowanych walizek kochanka i jego osieroconego psa, miotając się od wściekłości do smutku, trawi miłosną katastrofę. Sięga po pigułki, chwyta za siekierę, rozlewa benzynę: chciałaby zabić siebie, chciałaby zniszczyć jego, chce zagrać rolę życia w dramacie zwanym rozstaniem. Zmienia kostiumy i maski, przymierza konwencje, błaga, krzyczy i szepcze: sprawdza, czy ta historia powinna skończyć się tragedią czy może jednak… happy endem?
Nakręcony w czasie pandemii, średniometrażowy, luźno inspirowany sztuką Jeana Cocteau Ludzki głos to esencja almodovarowskiego świata. Filmowi towarzyszy rozmowa, w której reżyser i jego nowa muza dopowiadają ten wątek. Rozdzieleni przez pandemię, ze swoich domów mówią o pracy nad filmem, miłości do kina, inspiracjach i – wspólnych! – planach na niedaleką przyszłość.
tekst z nowehoryzonty.pl
Jedna odpowiedź
Obejrzałam po Twoim poście bo generalnie Twoje rekomendacje nigdy mnie nie rozczarowały. Film rzeczywiście trzymał mnie w napięciu ale ostatnia scena z psem mnie rozczarowała. Poczułam się tak, jakbym po zdrowym daniu z kiszoną kapustą, zagryzła to słodkim pączkiem z lukrem.